turnalar sevdiğim ol
sen benimsin bahar gözlüm
yarınlarda ikimizin, yürüyoruz

http://www.youtube.com/watch?v=Y42vyWPZK8c

“Mavinin tonları gibiyiz işte. Herkes biraz mavi ama herkes aynı mavi değil. Ben başkayım, sen başka ve uzaklaştıkça güzeliz. Yaklaşsak belki de bu kadar çekici olmayacak hiçbir şey. Yaklaşsak belki de bir adım geri atacaksın, işte o yüzden maviyim ya, ben sen gelme diye maviyim, sana hiç benzemeyen bir maviyim.”

—	Ahmet Batman

Ben kendimi bildim bileli nefret ettim kendimden.
Ellerimden, acılarımdan, gülüşlerimden.. Ama en çok ağlamalarımdan.
Duygularımı hep içimde tutun bir kız çocuğu oldum. Annesinden azar işittiğinde bile ağlayamayan biriydim. Tokatlara susan, üzüntülarime gülen biri. Oyuncağımı elimden aldıklarında da sustum. Oyuncak olduğumda da. Daha doğduğumdan beri tutunacak hiç kimsem olmadı. Ondan hep bir şeylere tutundum. İlk önce bir oyuncağa, daha sonra bir yıldıza sonra da bir kaç satıra. Korktum ben. Kırılmaktan her zaman çok korktum. İnsanlar ağladığımı görüp daha çok kırmasın diye hiç ağlamadım. Yastığıma başımı koyduğumda bile o yastıktan çekindim ben. Kırdım. Kendimi bildim bileli kırdım her bir şeyleri, birileri. Hiç acımadı içim. Bu benim ayakta kalma yöntemimdi. Her zaman o sert bakışın altında kırılgan biri oldu. Aslında ben hiçte herkesin bildiği gibi biri değildim. En sümsük insan bile daha güçlüydü benden ama ben hep öyle bir insan olmaya çalıştım ki.. bana çok uzak olan biri.Ben hep olmak istediğim kişi oldum, olduğum gibi değil. Ondan insanlar beni birazcık tanıdıktan sonra gittiler. Beni tanıdılar ve gittiler. Ama hiç birine üzülmedim. Umrumda olmadı hiç biri. Çünkü bağlanmak güçsüzlüktü ve ben kimseye bağlanmamalıydım. Ama bağlandım. İlk kez o sert duvarlarımı kaldırdım ve en iyi şekilde ağırlamaya baktım. Öyle sevgisiz, bumbuz olmuştu ki kalbim en ufak gülüşünle bile tüm gün boyunca mutlu edebiliyordu beni. İlk kez birini ellerimi serbest bırakarak yazdım, yazabildim düşünmeden.. İlk kez yazarken mutlu oldum. Beğenilme isteği, okunma isteği olmadı ilk kez içimde. Ve ben mutlu olmuştum tüm mutsuzluklarıma acılarıma rağmen. Hiç pişman olmadım. Kırılmış olup aynı zamanda birinden vazgeçememek nasıl bir şeymiş öğrendim sayende. Kitaplarda okuduğum aşk benim oldu. Korkularımın hepsini yendim, gitmen korkusunu bile. Ruhum rahat, yaşıyor. Gülüşüne aşık bir kadın öyle çok sevdi ki ağladığında suratında oluşan masumluğu ağlatmayı düşündü seni. Öyle bencil ve öyle aşıktı. Kıyamayıp aynı zamanda o masumluğa doyamamak ne demek? Nasıl bir çıkmaz bu. İçimi okşuyorsun. Her kelimenle, her bakışınla. Bana bu şehri sevdirdiğin için sana minnettar. Bana beni sevdirdiğin için sana kendimi sevdirmeyi borçluyum.
Sev beni.
Sev hadi.
Maviler bizim olsun.

uzun ve ışıksız bir sokaktan geçiyorum

bu sokakta yalnızım, yanımda kimse yok

kimse sarılmıyor, duruyorum ben de yol ağzında

kendime sarılıyorum

kanıyor senden arta kalan ne kadar yara varsa

kendi kanımın nehrinde kayboluyorum, kimse görmüyor

bir düş kuruyorum, o an bir düşe tutunuyorum

düşümde suretin karşımda duruyor

bana bakan hüzünlü bakışların

filizlenen birkaç umut tanesi bekliyorum fakat

yandığını görüyorum bu sevdanın ateşiyle

kurtuluşun tüm kapılarının

her şey kül oluyor ve bir evin çatısının altına sığınıyorum

doğru zaman gelmiyor hiçbir zaman, kıpırdayamıyorum

ben sana ölüyorum düzenli olarak, sen bana gelmiyorsun

biliyorsun gözlerinden geçmek kolay değil öylece

feryat figan acılarım bilmeden seviyoruz işte

dilim şimdi uçurum kesiliyor bir ayrılığın ertesinde

tenin tenime uzak ya gerisi teferruat diyor bir adam

zulmünden çıldırıyor tanrı ve bir kadın yalnızlığıyla sevişiyor

o akşam adam kendi yatağında gıcırdayan ölümüne göz kırpıyor

bir ceset gibi duruyor özlemin karşımda

kaldırıp da atamıyorum, günden güne bitiyorum

ben kimi çok istediysem en az ona kalabildim

sorun değildi, verebilirdim sana acılarımı ya

biliyorum o zaman da baştan aşağı kirlenir bu dünya.